Editor’s note: The following was originally published on the 1st of April 2016. In an effort to highlight and to gather some of the best of Dutch libertarian thought, we’ve rehosted it here. We believe readers can still glean a lot from Marco Nijweide’s analysis of European foreign relations from a libertarian perspective.
‘Hallo met Matthijs, met wie spreek ik?’. ‘Hoi Matthijs, Mark hier’ klinkt een joviale stem aan de andere kant van de telefoon. ‘Hallo Mark, hoe gaat het met u?’, ‘Euh ja goed alleen zit ik even met een dingetje waar ik met je over wil sparren. Zit namelijk met iets in mijn maag’. ‘Ja natuurlijk, zeg het maar’. ‘Ja het gaat over het referendum op 6 april. Die opkomst zit mij toch niet lekker.’ Wij proberen bij het kabinet er alles aan te doen om de bevolking op een goede manier het kabinetsstandpunt duidelijk te maken. Maar wij zijn er nog niet gerust op dat het aankomt.’ ‘Oh Mark, laat dat maar aan mij over.’
Kijkend en luisterend naar het laatste filmpje, weet ik niet zo goed, of ik om de inhoud moet lachen of huilen. Laat ik zeggen dat ik verbaasd ben om het grote indoctrinatiegehalte van het ja-kamp, het script zou net zo goed door iemand van het ministerie van Algemene Zaken af kunnen komen. Of je nou voor of tegen het referendum bent, een echte objectieve verslaglegging van het promopraatje van Matthijs is het niet. Natuurlijk, hij zegt wat belangrijk is voor Nederland. Namelijk banen, maar de drieslag, geleend van Hans van Baalen is iets te schamel. Het verdrag gaat namelijk over meer dan alleen maar handel, doet Arno Wellens duiden.
Russische beer Poetin
Daarnaast: Oekraïne uit de klauwen van de grommende Russische beer Poetin houden? Met zulke teksten sla je iedere geopolitieke discussie dood, aangezien juist de expansiedrift van datzelfde vrije westen de aanleiding is om die grommende beer wakker te maken. Ik dacht dat je slapende honden niet wakker moest maken? Hier wordt totaal over het hoofd gezien wat het Russische sentiment is. Hard op vraag ik mij af of het pure onwetendheid is of dat het een tactiek is om het anti-Ruslandsentiment bij de Europese burgerbevolking aan te wakkeren. Tot nu toe heeft de expansiedrift van de EU en de NAVO alleen maar geleid tot een ontwrichting van de Oekraïense samenleving. En dat is allesbehalve om blij mee te zijn. De vraag is of de EU en de VS zich bezig moeten houden met natievorming. Het iedere keer weer bemoeien met interne aangelegenheden van andere landen heeft niet echt positieve resultaten geboekt in de laatste vijftig jaar. Zou het juist niet aan de burgerbevolking zelf zijn om verandering tot stand te brengen? Maar met alle goede intenties die er misschien aan te grondslag liggen.
Oekraïne, een land in oorlog
Nee, het lijkt mij geen goed idee als wij allerlei clausules inbouwen in het EU-Oekraïne associatieverdrag over bijvoorbeeld militaire samenwerking. Een land in oorlog, stel je voor dat wij de logica door zouden trekken van het ja-kamp. Zouden wij hetzelfde reageren als Rusland haar interventionisme verder zou uitbreiden en meer zouden opschuiven naar Wit-Rusland? In dit voorbeeld is het jammer dat Wit-Rusland geografisch niet aan dezelfde condities voldoet als Oekraïne maar u snapt mijn punt. Hoe graag ik het ook het beste wens voor de Oekraïners, ik pretendeer niet te weten wat nou het beste is voor het land met inname van haar historische, geopolitieke, economische achtergrond. En geschiedenis leert ons dat de EU en de VS dit ook niet weten.
Het ja-kamp moet wakker worden
Er is een verschil tussen wishful thinking en realiteit. Tussen intenties en de daadwerkelijke gevolgen. Daarom is het tijd voor het ja-kamp en onze eigen voorzitter Matthijs, die dit verdrag verdedigen, wakker te worden. Het is tijd om het stockholmsyndroom van hen af te schudden. Oh en Matthijs, ik weet niet wat jij 3 april gaat doen, maar wat ik 6 april ga doen laat zich raden, namelijk stemmen, tegen het akkoord.
Originally posted at Driemaster.nl