Editor’s note: The following was originally published on the 17th of August 2017. In an effort to highlight and to gather some of the best of Dutch libertarian thought, we’ve rehosted it here. We believe readers can still glean a lot from Marco Nijweide’s monograph on NATO interventionism.
De jarenlange militaire inmenging van de VS en haar bondgenoten in het Midden-Oosten is een reden van het bestaansrecht van ISIS. We moeten leren van de fouten in het verleden, militaire non-interventie is daarom op zijn plaats.
Afgelopen week schreven Rutger de Ridder (landelijk voorzitter JOVD) en Koen Bokhorst (landelijk vice-voorzitter) een opiniestuk waarin ze bepleiten dat de NAVO met haar Westelijke bondgenoten militaire interventie moet plegen om ISIS te verslaan. Het probleem volgens Marco Nijweide (hoofdredacteur Driemaster) en Lars Benthin (adjunct-hoofdredacteur Driemaster) is juist dat het Westen zich in het verleden heeft bemoeid in het Midden-Oosten met militaire interventie en regime change.
De opstand van ISIS is het gevolg van militaire interventie en politieke inmenging van het Westen in het Midden-Oosten. De verdeel-en-heers mentaliteit van de Verenigde Staten (VS) heeft er juist voor gezorgd dat er militante groepen zoals ISIS konden opleven.
Instabiliteit na regime change
We hebben kunnen zien dat regime change in Noord-Afrikaanse landen en in het Midden-Oosten zorgt voor chaos en een machtsvacuüm. Zo komen er regimes aan de macht met steun van de VS en haar bondgenoten. Deze regimes zijn vaak nog erger dan het regime dat er zat. Een voorbeeld hiervan is die van Libië waar Kadhafi een buffer vormde voor Afrikanen die Europa wilden bereiken. En ervoor zorgde dat Libië niet afgleed in een stammenstrijd.
Wij hebben het ook gezien in Egypte waar Hosni Mubarak werd afgezet. Wat kregen wij ervoor terug? De Moslim Broederschap, die nog meer een loopje nam met individuele rechten en vrijheden en met name die van christenen en vrouwen. Overigens zijn dit regimes die in het verleden juist door steun van de VS en het Westen aan de macht zijn gekomen.
Dezelfde strategie is ook gepoogd in het Midden-Oosten met Hillary Clinton, toen Minister van Buitenlandse Zaken, en Barack Obama voorop samen met de ‘Friends of the Syrian people’. Ze wilde Assad in Syrië proberen te verdrijven door geld te geven aan de Free Syrian Army. Later bleek dat dit rebellen waren. Men ziet hier dat er duidelijk niet gekeken wordt naar de fouten in het verleden. Wat gebeurt er als het zou lukken en Assad wordt afgezet? Syrië is al een grote chaos door ISIS en dat wordt alleen maar erger op het moment dat Assad wordt afgezet.
Moreel kader
Het steunen van Assad als legitieme autoriteit betekent niet dat de acties en het beleid wordt gesteund. Te vaak worden deze twee concepten wel aan elkaar gekoppeld, terwijl daar geen argumentatieve basis voor is. Het gaat om de stabiliteit van de regio en die stabiliteit is het best gebaat bij een stabiele regering en niet bij ‘moreel gestuurde regime change’. Goede bedoelingen zijn vaak het fundament van beleid, of het nu in het binnenland is of het buitenland. Goede bedoelingen verzekeren alleen niet goede resultaten, en wat te denken van de onbedoelde consequenties die daaruit voortvloeien. Zeggen dat Assad een afschuwelijke leider is die moet worden afgezet verzekert niet dat er er een betere regime komt. We moeten altijd inschatten wat de opkomende machten zullen zijn. Dat is moeilijk en nagenoeg onmogelijk, geschiedenis heeft dit overduidelijk uitgewezen. Als men kijkt naar landen als Libië, Egypte, en Irak dan kunnen we concluderen dat er een grote kans bestaat dat moslimfundamentalisten de macht zullen grijpen.
Stabiliteit, vrijheid en veiligheid zijn de voornaamste fundamenten voor een goede toekomst voor de Syriërs en het is gebleken dat geweld daar geen middel voor is. Sterker nog, militaire interventie heeft nog meer geweld en instabiliteit gebracht. Waarom doen we het dan toch elke keer weer? Waarom geven Hoofdbestuursleden toch geweld aan als deel van de oplossing?
Militaire interventie wordt vaak gezien als daadkrachtig leiderschap, als morele superioriteit op het moment dat het gecombineerd wordt met goede bedoelingen. Beter iets doen dan niets, want als je niets doet dan schijnt het een apathische houding te zijn tegenover de misère van onschuldige burgers. Non-interventie kan juist een actieve houding zijn voor de ontwikkeling van stabiliteit en veiligheid. Handel en bedrijvigheid floreert op het moment dat geweld niet aanwezig is. Een ding is zeker, geweld lokt alleen nog maar meer geweld uit.
Het Westen moet haar rol op het wereldtoneel herzien: van een beleid van interventie naar non-interventie. Geweld volgt op geweld, waardoor de argumentatie zal blijven dat nieuw geweld nodig is om al het geweld tot een halt te roepen. Een vicieuze cirkel van geweld is daarbij het product. Als oorlog een oplossing zou zijn voor het probleem in het Midden-Oosten, dan had het de afgelopen decennia al geholpen. Daarentegen hebben we meer oorlog en instabiliteit gekregen.
Geschiedkundige analyse
Zonder een geschiedkundige analyse maak je dezelfde fouten opnieuw en dat zijn Rutger en Koen vergeten te maken. Wij roepen ons HB op om zich te beraden of het steunen van neo-conservatief beleid een duurzame oplossing biedt. Wij als schrijvers van dit pleidooi van non-interventie denken van niet.
Originally posted on Driemaster.nl